احساس اضطرار و فقر دائمی، عین عبادت و توحید

احساس اضطرار و فقر دائمی، عین عبادت و توحید

  اضطرارهای خیلی بزرگ تر از این ها هم هست، که اضطرارهای باطنی انسان است. خدای متعال گاهی به انسان یکی از آنها را نشان می دهد. وقتی نشان داد، انسان می فهمد که واقعا خودش مضطر است، و اینکه هیچ کس هم به دادش نمی رسد. فقط خود اوست. «ارحم فی هذه الدنیا غربتی»

 وقتی انسان آن اضطرار را دید و متوجه شد هیچ تکیه گاهی نیست و در قدم بعد حضرت حق را دید، آنوقت دعا می کند. چرا نکند؟ آدم مضطری که تکیه گاه پیدا کرد، چرا چنگ نزند؟ فریاد می زند. این می شود همان حالت غریق: «فَإِذا رَکِبُوا فِی الْفُلْکِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصینَ لَهُ الدِّین».

این حالت عین عبادت و عین توحید است.

همین فقر و اضطرار دائمی ما عین توحید است.

ولی متاسفانه «فلمّا نجّیهم إلی البرّ إذا هم مشرکون»،

وقتی پایشان را به ساحل می رسانیم دوباره مشرک می شوند. احساس می کنند زمین سفت است.

 قرآن می فرماید همیشه آن حالت را داشته باشید. خوب طبیعی است اگر انسان بخواهد همیشه حالت مریضی را داشته باشد که همه دکترها جوابش کرده اند، حالت گرسنه ای که در کویر دارد از گرسنگی می میرد، حالت تشنه ای که دارد از تشنگی می میرد، حالت کسی که وسط دریا کشتی اش شکسته است، حالت کسی که همه آبرویش را یک جا می ریزند و هیچ کس نیست از آبرویش دفاع کند و ... ، در ابتدا خیلی وحشت آور است.

 حالت انقطاع از همه چیزهایی که به جای خداوند به آنها تکیه کرده ایم وبه وجود موقتی آنها دلخوش داریم  مثل قدرت ومکنت وثروت و زن و شوهر و فرزند و...

که همه اینها اعتباری و موقتی است وهمه اینها خود فقیر ومحتاج اند او در کلام دلربایش قرآن میفرماید  (( ایها الناس انتم الفقراء الی الله))

مومنین واقعی که اهلبیت هستند همیشه ودر همه حال از غیر بریده اند وفقط به خداوند متکی اند ودائم به او نظر دارند